Jerzy Piórkowski
od 26 VIII 1980 r. przewodniczący wrocławskiego Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego, od 1 IX 1980r. na czele Międzyzakładowego Komitetu Założycielskiego . W marcu 1981 r. zrezygnował z pełnionej funkcji oraz z pracy w MPK. Od połowy lat 80 – tych mieszka z rodziną w Niemczech.
.
..
..
.
Władysław Frasyniuk
Władysław Frasyniuk, ur. 25 XI 1954 we Wrocławiu. Ukończył Technikum Samochodowe we Wrocławiu (1974).
Kierowca-mechanik we wrocławskim Miejskim Przedsiębiorstwie Komunikacyjnym.
W sierpniu 1980 uczestnik strajku w MPK, współtwórca MKS, rzecznik prasowy MKZ Dolny Śląsk.
Od XII 1980 członek Ogólnopolskiego KOWzP. Od 5 III 1981 przewodniczący MKZ, od 30 VI 1981 przewodniczący ZR Dolny Śląsk. Członek KKP, delegat na I KZD, członek Prezydium KK. Po 13 XII 1981 ukrywał się, ścigany listem gończym; współtwórca i przewodniczący RKS Dolny Śląsk. Od 14 XII 1981 organizator strajków we wrocławskich zakładach. Po pacyfikacji strajków organizator konspiracyjnych struktur „Solidarności”; w kwietniu 1982 roku współtwórca TKK. Aresztowany 5 X 1982 skazany wyrokiem Sądu Wojewódzkiego we Wrocławiu na 6 lat więzienia, 27 VII 1984 zwolniony na mocy amnestii. 31 VIII 1984 zatrzymany po uroczystościach rocznicowych przy tablicy pamiątkowej „S” na murze Zajezdni MPK nr 7 przy ul. Grabiszyńskiej we Wrocławiu, skazany przez kolegium ds. wykroczeń na 2 miesiące aresztu. 13 II 1985 ponownie aresztowany w Gdańsku po spotkaniu działaczy „S” z Lechem Wałęsą, skazany wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w Gdańsku na 3,5 roku więzienia, we IX 1986 zwolniony na mocy amnestii. Od 29 IX 1986 w Tymczasowej Radzie „Solidarności”. Od X 1987 w KKW „S”; od XII 1987 współtwórca i przewodniczący działającej jawnie RKW Dolny Śląsk.
18 XII 1988 – 1990 członek KO przy Przewodniczącym „S” Lechu Wałęsie. W 1989 uczestnik obrad plenarnych Okrągłego Stołu. 1989-1991 członek Prezydium Komisji Krajowej. W 1990 przewodniczący Zarządu Regionu Dolny Śląsk NSZZ „Solidarność”.
Piotr Bednarz
Piotr Bednarz, ur. 29 VI 1949 w Jeleniach k. Ostrzeszowa, zm. 26 III 2009 we Wrocławiu. Wykształcenie zawodowe. 1968-1981 ślusarz, operator maszyn w Dolnośląskich Zakładach Wytwórczych Maszyn Elektrycznych Dolmel. W VIII 1980 uczestnik strajku, wiceprzew. KS w Dolmelu, od IX 1980 w „S”; przew. KZ. W VI 1981 delegat na I WZD Regionu Dolny Śląsk, wiceprzew. ZR; w XII 1981 na mocy poufnej uchwały Prezydium ZR uczestnik ukrycia 80 mln zł z konta „S”. 13-16 XII 1981 współorganizator strajków m.in. w VII Zajezdni MPK oraz w Państwowej Fabryce Wagonów Pafawag; nast. w ukryciu, członek RKS Dolny Śląsk, od X 1982 przew.; członek TKK. W XI 1982 aresztowany, odrzucił propozycję zmniejszenia kary w zamian za wystąpienie w tv, w XII 1982 skazany na 4 lata więzienia, osadzony w AŚ we Wrocławiu, nast. w ZK w Kłodzku, Strzelinie i Barczewie, zmuszany przez SB do ujawnienia miejsca ukrycia pieniędzy „S”, 15 V 1984 podjął próbę samobójczą, w VII 1984 zwolniony na mocy amnestii. Po wyjściu do III 1985 kilkakrotnie hospitalizowany. Od 1987 członek jawnej RKW. 1990-1995 delegat na kolejne WZD Regionu Dolny Śląsk, wiceprzew. ZR. Od 1995 pracownik ZUS we Wrocławiu. 21 VI 1985-22 IX 1989 rozpracowywany przez p. V RUSW w Ostrowie Wlkp w ramach SOS krypt. Jeleń. Źródło – Encyklopedia Solidarności
Józef Pinior
Józef Pinior, ur. 9 III 1955 w Rybniku. Absolwent Uniwersytetu Wrocławskiego, Wydz. Prawa i Administracji (1978), Podyplomowego Studium Etyczno-Religioznawczego UWr (1980) oraz Szkoły Nauk Społecznych przy Instytucie Filozofii i Socjologii PAN (1994).
W związku od 1980 roku, przewodniczący KZ swoim zakładzie pracy, Od IX 1980 w „S”; założyciel komitetu pracowniczego we wrocławskim oddziale NBP, przewodniczący KZ. Od 1981 członek Prezydium Zarządu Regionu Dolny Śląsk, rzecznik finansowy. IX/X 1981 delegat na I KZD. 3 XII 1981 z Piotrem Bednarzem, Stanisławem Huskowskim i Tomaszem Surowcem wypłacił z banku fundusze ZR (80 mln zł) i zdeponował je u abp. Henryka Gulbinowicza (finansowano z nich działalność podziemną).
13 XII 1981 członek RKS „S” Dolny Śląsk, 14-18 XII uczestnik strajków w kolejno pacyfikowanych zakładach pracy: Zajezdni Autobusowej nr VII MPK, Państwowej Fabryce Wagonów Pafawag, Dolnośląskich Zakładach Wytwórczych Maszyn Elektrycznych Dolmel, Fabryce Automatów Tokarskich, Zakładach Hutniczych Metali Nieżelaznych Hutmen, Fabryce Maszyn Budowlanych Fadroma; następnie w ukryciu, poszukiwany listem gończym. Po aresztowaniu Piotra Bednarza (7 XI 1982) przewodniczący RKS, członek TKK jako przedstawiciel Dolnego Śląska. Inicjator i współtwórca podziemnego Radia „S”, redaktor „Z Dnia na Dzień”.
23 IV 1983 zatrzymany, 25 IV 1983 aresztowany, 24 V 1984 skazany wyrokiem Sądu Wojewódzkiego we Wrocławiu na 4 lata więzienia, 25 VII 1984 zwolniony na mocy amnestii. Od IX 1986 członek jawnej Tymczasowej Rady „S” utworzonej przez Lecha Wałęsę. W XI 1987 współzałożyciel PPS, wiceprzewodniczący Prezydium Rady Naczelnej, po rozłamie (VI 1988) we frakcji „młodych”, od XII 1988 w PPS-RD, członek Rady Naczelnej; uczestnik manifestacji organizowanych przez PPS/PPS-RD. 5 V 1988 podjął próbę wzniecenia strajku w DZWME Dolmel, aresztowany, oskarżony o napaść na funkcjonariuszy Straży Przemysłowej, 30 V 1988 zwolniony. 3 X 1988 skazany wyrokiem Sądu Rejonowego dla Dzielnicy Wrocław-Fabryczna na 1 rok więzienia w zawieszeniu na 3 lata; po odwołaniu 27 I 1989 Sąd Wojewódzki we Wrocławiu wyrok utrzymał w mocy. Przeciwnik „porozumień okrągłego stołu”.
Marek Muszyński
Marek Muszyński, ur. 23 I 1947 w Lublinie. W 1971 absolwent fizyki Uniwersytetu Wrocławskiego. W III 1968 aresztowany, w VII 1968 za druk ulotek skazany na 2 lata więzienia w zawieszeniu. 1971-1982 pracownik naukowy Instytutu Fizyki Politechniki Wrocławskiej. W „S” od 1980, wiceprzewodniczący KZ na PWr. Po 13 XII 1981 współorganizator strajku okupacyjnego na PWr, po jego pacyfikacji przez ZOMO działacz struktur podziemnych „S”. Od 1982 szef komórki informacji RKS Dolny Śląsk. 1983-1987 przewodniczący RKS i członek TKK, 1987-1990 rzecznik RKS. 1986-1988 zatrudniony w Spółdzielni Usług Wysokościowych Taternik we Wrocławiu. Od X 1986 kilkakrotnie zatrzymywany przez SB, trzykrotnie karany grzywnami przez Kolegium ds. Wykroczeń. W 1989 przeciwnik rozmów Okrągłego Stołu. 2 III 1990 na forum II WZD Regionu Dolny Śląsk ogłosił zakończenie działalności RKS bez ujawniania jego składu osobowego; w ostatnim numerze pisma podziemnego „Z dnia na dzień” złożył w imieniu RKS szczegółowe, unikatowe w skali kraju sprawozdanie finansowe z jego działalności w okresie od 1 VI 1983 do 3 IV 1990. 1991-1993 poseł do Sejmu z listy „S”, 2001-2005 poseł PiS, wiceprzewodniczący sejmowej Komisji Obrony Narodowej. Od 19 I 1982 rozpracowywany przez Wydz. III-1 WUSW we Wrocławiu w ramach SOR krypt. Klamra; od 14 IX 1983 przez Insp. II we Wrocławiu w ramach SOR krypt. Supeł. Źródło – Encyklopedia Solidarności.
Eugeniusz Szumiejko
Eugeniusz Szumiejko, ur. 9 IX 1946 w Wierobiejkach k. Grodna (obecnie Białoruś). W 1958 repatriowany do Polski. Absolwent Uniwersytetu Wrocławskiego, Wydz. Matematyki, Fizyki i Chemii, kierunek astronomia (1970).
1969-1970 założyciel, przewodniczący Koła Naukowego Astronomów w Instytucie Astronomii UWr. Od 1967 w Aeroklubie Wrocławskim (oddział Aeroklubu PRL, od 1990 Aeroklubu Polskiego). 1974-1975 w kadrze narodowej w sporcie spadochronowym. 1971-1986 w Polskim Towarzystwie Astronomicznym. 1970-1977 pracownik naukowy w Instytucie Astronomii UWr. 1977-1979 informatyk w Państwowych Zakładach Lotniczych Hydral we Wrocławiu, 1979-1981 informatyk w Technice Biurowej Predom-Org/Zakładach Techniki Biurowej Biurotechnika tamże. W III 1968 uczestnik strajków studenckich, członek studenckiego Komitetu Strajkowego na UWr. 1979-1980 kolporter wydawnictw niezależnych, m.in. „Biuletynu Dolnośląskiego” oraz „Gazety Polskiej”, udostępniał mieszkanie do celów konspiracyjnych (m.in. raz drukowano „Biuletyn Dolnośląski”).
Od IX 1980 w „S”; we IX 1980 inicjator powołania Komitetu Założycielskiego „S” w TB Predom-Org, 1980 – VI 1981 przewodniczący KZ „S” tamże. W VI 1981 delegat na I WZD Regionu Dolny Śląsk, 1 VII – 31 X 1981 sekretarz Prezydium ZR, delegat na I KZD, członek KK, od 4 XI 1981 w Prezydium (odpowiedzialny za problemy nauki, kultury i oświaty), XI/XII 1981 zaangażowany w rozwiązanie konfliktu w Wyższej Szkole Inżynierskiej w Radomiu między NZS a władzami uczelni.
13 XII 1981 współzałożyciel, organizator i członek Krajowego Komitetu Strajkowego „S” w Porcie Gdańskim, następnie od 15 XII 1981 w Stoczni Gdańskiej im. Lenina. Od 16 XII 1981 w ukryciu w Trójmieście. 13 I 1982 założyciel Ogólnopolskiego Komitetu Oporu „S”. Do III 1982 doprowadził do nawiązania współpracy podziemnych struktur „S” regionów Pomorza Zachodniego i Gdańskiego, Bydgoszczy, Małopolski, Dolnego Śląska oraz z działaczami „S” za granicą (w połowie 1982 zorganizowali Biuro Koordynacyjne „S” w Brukseli). W IV 1982 uszedł w Gdańsku z obławy zorganizowanej przez funkcjonariuszy SB (zsunął się po piorunochronie z 8 piętra). VII 1982 – XII 1984 członek ogólnopolskiej podziemnej Tymczasowej Komisji Koordynacyjnej „S”, organizator zespołu łączników merytorycznych, rady programowej, poczty międzyregionalnej oraz spotkań kierownictwa TKK; okresowo koordynator spraw zagranicznych. 6 XII 1984 ujawnił się, 1985-1990 ponownie zatrudniony w Biurotechnice/Infobiurze. 1985-1989 wielokrotnie zatrzymywany. Od V 1987 przewodniczący RKS i V-IX 1987 członek TKK, zwolennik tworzenia jawnych struktur „S” w zakładach pracy; V 1987 – IX 1988 redaktor „Z Dnia na Dzień”; IV-IX 1988 redaktor „Gazety Ulicznej”; we IX 1988 odwołany z funkcji przewodniczący RKS. W I 1989 współzałożyciel, do VI 1989 redaktor „Gazety Związkowej Solidarność”. W 1989 sceptyczny wobec porozumień okrągłego stołu.
Od 1989 ponownie w „S”; 1989-1990 członek KZ w Biurotechnice/Infobiurze, 1990-1996 delegat na kolejne WZD Regionu Dolny Śląsk, 1990-1994 członek ZR (V 1991 – V 1992 ekspert przekształceń własnościowych oraz rzecznik prasowy ZR), 1990-1996 delegat na II-VIII KZD, w 1990 w KK (1990-1991 w USA przez 10 mies.). 1992-1996 wiceprezes ds. ekonomicznych Portu Lotniczego Wrocław SA; 1994-1996 wiceprezes Klubu Sportowego Ślęza Wrocław; w 1997 prokurent w Przedsiębiorstwie Gospodarki Komunalnej i Higieny Miasta Wrocław TransFormers we Wrocławiu; w 1998 pełnomocnik wojewody wrocławskiego ds. usuwania skutków powodzi (Koordynator Narodowego Programu Odbudowy po Powodzi); w 1999 urzędnik w Urzędzie Marszałkowskim Województwa Dolnośląskiego (współzałożyciel, członek Komitetu Założycielskiego); 2000-2002 bezrobotny, prace dorywcze; V 2002 – III 2003 zarządca komisaryczny Kopalni Surowców Skalnych w Zarębie; 2003-2004 pracownik Grupa5 we Wrocławiu i Doltech w Legnicy; 2004 – XI 2005 właściciel Przedsiębiorstwa Usługowego Sejd we Wrocławiu; XI 2005 – VIII 2006 bezrobotny, rencista z przyczyn zdrowotnych; VIII 2006 – X 2011 pracownik Koncernu Energetycznego EnergiaPro SA (do V 2008 wiceprezes zarządu)/Tauron Polska Energia SA we Wrocławiu; od X 2011 na emeryturze. 1997-1998 w ROP. Od 2010 członek-założyciel Ruchu Społecznego im. Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Lecha Kaczyńskiego w Warszawie oraz współzałożyciel, członek Wrocławskiego Społecznego Komitetu Poparcia Kandydatury Jarosława Kaczyńskiego na Prezydenta/WSKP J. Kaczyńskiego.
Odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (2006).
18 XI 1981 – 17 V 1982 rozpracowywany przez Wydz. III A KW MO we Wrocławiu w ramach KE krypt. Kwazar; 17 V 1982 – 4 II 1985 przez Wydz. IIIA/V-1 KW MO/WUSW we Wrocławiu w ramach SOR krypt. Marcin; od VII 1981 przez Wydz. III KW MO we Wrocławiu w ramach SO krypt. Poligon.
Tomasz Feliks Wójcik
Tomasz Feliks Wójcik, ur. 18 V 1945 w Gądkowie Wielkim k. Sulęcina. Absolwent Politechniki Wrocławskiej, Wydz. Chemiczny (1969), w 1980 doktorat. W III 1968 uczestnik strajku na PWr, w IV zatrzymany, przetrzymywany w AŚ we Wrocławiu, skazany na 8 mies. więzienia, w X 1968 zwolniony. 1974-1978 student Uniwersytetu Wrocławskiego, Wydz. Matematyczny. 1969-1990 pracownik techn., asystent, adiunkt na PWr. 1963-1968 szef Komisji ZSP. Od IX 1980 w „S”, założyciel, przewodniczący Komitetu Założycielskiego, nast. KZ „S” na PWr; założyciel niezależnego uczelnianego pisma „Komunikaty”. Po 13 XII 1981 w ukryciu na terenie Wrocławia, 8 III 1982 zatrzymany, internowany w Ośr. Odosobnienia w Nysie, 30 VI zwolniony; 31 VIII 1982 internowany w Ośr. Odosobnienia w Strzelinie, 2 IX zwolniony; 4 XI ponownie internowany tamże, 18 XI zwolniony. Od 1983 członek RKS „S” we Wrocławiu z ramienia uczelni wrocławskich, 1988-1989 przewodniczący 1984-1989 autor w podziemnym piśmie „Z Dnia na Dzień”. W 1989 obserwator z ramienia RKS przy Grupie Roboczej KK żądającej zwołania KK w składzie z 1981; członek Ogólnopolskiego Porozumienia na rzecz Demokratycznych Wyborów w „S”, uczestnik spotkań na Śląsku, w Szczecinie, Radomiu i w Łodzi; przeciwnik Okrągłego Stołu i wyborów 4 VI 1989. IV 1989 – II 1991 przewodniczący KZ „S” na PWr, od 1990 delegat na kolejne WZD Regionu Dolny Śląsk, do 1997 przewodniczący, od 1998 członek ZR; delegat na kolejne KZD, od 1990 członek KK; 1997-2001 poseł RP z listy AWS, przewodniczący Komisji Skarbu, Uwłaszczenia i Prywatyzacji, członek polskiej delegacji do Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy, 19 X 1997 pomysłodawca i współwykonawca zawieszenia krzyża w sali sejmowej. 1999-2002 współzałożyciel RS AWS, przewodniczący Zarządu Regionalnego Dolny Śląsk. Od 1991 reprezentant „S” w Międzynarodowej Organizacji Pracy w Genewie, do 2008 członek Rady Administracyjnej Międzynarodowego Biura Pracy. Od 2001 ponownie adiunkt na Politechnice Wrocławskiej. 1995-2008 nauczyciel akademicki na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2006). Źródło Encyklopedia Solidarności.
Janusz Łaznowski
Janusz Łaznowski, w okresie 1998-2010 przewodniczący Regionu Dolny Śląsk NSZZ „Solidarność” . Od 2010r. członek Prezydium ZR. Kierował zespołem ds. prawa pracy powołanym przez Komisję Krajową. W Komisji Trójstronnej uczestniczy w pracach zespołu ds. prawa pracy i układów zbiorowych. W sierpniu 1980r. uczestnik koncertu dla strajkujących na zajezdni przy ul. Grabiszyńskiej we Wrocławiu. Pracował we wrocławskiej Operze. Przed wyborem na przewodniczącego Zarządu Regionu „S” Dolny Śląsk (Brzeg 1998 r.) pracował w dziale interwencji w Zarządzie Regionu. Laureat nagrody im. Krahelskiej. Odznaczony honorową odznaką Państwowej Inspekcji Pracy za zasługi dla ochrony pracy.